Mocht je op dit moment stomverbaasd kijken bij het verschijnen van deze review, dan heb je absoluut in een grot geleefd. Of je het nu wel of niet wilt: Je ontkomt niet aan de hype die zich afspeelt rondom de jaarlijkse uitgave van een nieuwe Call of Duty game. Dat zegt genoeg over de status die deze langlopende gamefranchise verworven heeft. Ondertussen zijn we aangekomen bij Call of Duty Black Ops II en zijn de verwachtingen wederom weer hooggespannen.
Als we even de uitbreidingen en afwijkende consoleversies niet meetellen, dan is Black Ops II alweer het negende deel uit de Call of Duty reeks. Het is dan ook een prestatie van formaat dat men elk jaar weer een kwalitatief goede game aflevert. Nadat maker Infinity Ward met de eerste twee delen succes had geboekt, is er besloten een tweede bedrijf genaamd Treyarch te betrekken bij de productie van nieuwe Call of Duty games. Treyarch is bekend van o.a. Call of Duty 3 en World at War, maar heeft naar mijn mening vooral met Black Ops laten zien de franchise goed onder controle te hebben.
Warrig typetje
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Black Ops II mag zich redelijk aansluiten bij de rest van haar kwalitatief hoogstaande voorgangers, maar doet dat niet zonder slag of stoot. Waar de eerste Black Ops vanuit verhalend perspectief mij meteen bij de figuurlijke ballen greep, had dit deel er beduidend meer moeite mee. Black Ops II kost dan ook de helft van haar speelduur voordat ze je echt begint aan te trekken. Dit probleem is te wijten aan de manier waarop het verhaal wordt verteld. Het zit namelijk zo: Black Ops II is een warrig typetje. Ze weet van begin af aan al wat ze wilt vertellen, maar is bang dat haar karakter als ‘simplistisch’ wordt beschouwd als ze meteen ter zake komt. De game wisselt daarom veel tussen jaartallen en personages in de hoop toch nog enigszins interessant over te komen. Helaas maakt dat het volgen van het verhaal er niet aantrekkelijker op en geeft het de speler niet de tijd om emotioneel mee te voelen met de personages.
Schietgrage Jan
Even het verhaal daargelaten, is deze game natuurlijk gemaakt voor de schietgrage Jan onder de gamers. Schietgrage Jan serveer je het best met een flinke bord actie die zo dik is ingesmeerd met vet, dat het er zichtbaar vanaf druipt. En het is in dat opzicht waar Black Ops II haar spierballen durft te vertonen. Nadat je het warrige eerste gedeelte van de game doorspeelt hebt, laat ze je betreft de actiepassages niet meer los. Als de game je doet vermoeden dat je hierin het hoogtepunt hebt bereikt, dan krijgt ze het alsnog voor elkaar er een nog dikkere laag bovenop te smeren. Gelukkig kent de tweede helft van de game een betere stroomlijning in het verhaal en houdt daarom de aandacht van de speler ten opzichte van de eerste helft beter vast.
Vernieuwing
De vorige delen uit de Call of Duty franchise wist de speler ook al te voorzien van dik ingesmeerde actiepassages, dus daarin doet Black Ops II niets nieuws. Treyarch heeft daarom haar best gedaan om wat nieuwe elementen toe te voegen. Zo krijg je voorafgaand aan een missie een selectiescherm te zien waarin je een keuze kunt maken uit verschillende wapens, upgrades, granaten en perks. Naarmate de game vordert speel je steeds meer keuzes vrij. Deze toevoeging doet denken aan een game zoals Ghost Recon, maar Black Ops II houdt het simpel. Voor gamers die meteen aan de slag willen is er de mogelijkheid de standaard gespecificeerde keuzes te gebruiken.
Een opvallende verschijning zijn de ‘Strike Force’ missies, welke tussen de verhaallijn door gespeeld kunnen worden. Je kunt dit het best omschrijven als ‘Call of Duty meets Real Time Strategy’. Je doel is om bepaalde objecten in een level te verdedigen door beschikbare eenheden vanuit de lucht aan te sturen. Dit kunnen groepen soldaten zijn, maar ook robots of drones. Het leuke is dat je deze eenheden direct in First Person kan besturen. Dat maken deze missies letterlijk een mix tussen twee genres: First Person Shooter (FPS) en Real Time Strategy (RTS). Gamers die niks hebben met laatstgenoemde genre gaan deze ‘Strike Force’ missies bestempelen als een uitermate frustrerende en gecompliceerde warboel. Aangezien ik zelf niet echt gecharmeerd was van dit onderdeel ben ik blij dat de makers er goed aan hebben gedaan deze ‘Strike Force’ missies na het eerste level niet meer verplicht te stellen.
Update: Wellicht de belangrijkste verandering zit hem in het verhalende element van Black Ops II. Voor het eerst in een Call of Duty game wordt de speler geïntroduceerd met het maken van keuzes, welke een invloed hebben op het verloop van het verhaal. Na meerdere speelsessies heb ik geconstateerd dat de meeste keuzes nauwelijks de grote lijn van het verhaal beïnvloed. De gameplay blijft zelfs geheel ongewijzigd. Pas aan het einde van de game zorgde een gemaakte keuze voor een echt ingrijpende verandering en laat dan haar ware potentie zien. Het betreft dus zeker een welkome toevoeging en het is te hopen dat dit element in een eventueel vervolg de gameplay wel aanzienlijk gaat beïnvloeden.
Vechten met de motor
In Black Ops II ben je als speler niet de enige die zich in een gevecht waant: De game vecht namelijk ook met haarzelf. In dit geval heb ik het over de grafische motor (engine) waarop Black Ops II draait. De game schotelt je verschillende locaties voor, maar slaagt er vooral tijdens de eerste helft niet in deze overtuigend weer te geven. Denk aan een matig vormgegeven woestijn met ‘hoekerige’ rotsen en geregeld uitgesmeerde texturen. Ook de beginscènes waarin je, jezelf bevind op een varende boot zijn ronduit hilarisch. Zo zie je het opspattende water als het ware door de zijkant van de boot heen ‘lekken’ en maakte ik mee dat ontploffende boten recht door mijn boot heenvlogen. Ironisch genoeg weet de tweede helft van de game nog enigszins mooie plaatjes voor te schotelen, zoals de terugkerende glibberige straten en rotsen van de regen of de mooi vormgegeven scène in een disco. Toch zijn bovengenoemde voorbeelden niet genoeg om de verouderde graphics voor lief te nemen. De Call of Duty reeks is duidelijk toe aan een nieuwe engine, want ondertussen wordt ze aan alle kanten ingehaald door grote titels als Battlefield 3 en Crysis.
Kringloopwinkel
Het moge duidelijk zijn dat de grafische engine van Black Ops II te wensen overlaat, maar daarmee is de achilleshiel van de game onbesproken gebleven. De makers hebben met Black Ops II namelijk een heuse kringloopwinkel opgericht. Voorbeeld: De speler gaat met zijn of haar voertuig razendsnel door een gesitueerde locatie heen, waarin er zowel te land als in de lucht een strijd tussen twee partijen plaatsvind. Menig vliegtuig of helikopter giert al tollend langs je hoofd om vervolgens tot een explosie te komen bij contact met een object of gebouw. Of dit zich nu in een grote stad afspeelt of rijdend op een paard midden in de woestijn: De game vervult meestal de taak van een kringloopwinkel en hergebruikt schaamteloos eenzelfde situatie op verschillende locaties.
Multiplayer
Ondanks dat de Call of Duty franchise groot is geworden door haar actievolle Singleplayer ervaring, is de Multiplayer voor vele gamers een belangrijkere rol gaan spelen. Er zullen genoeg spelers zijn die meteen de Multiplayer modus induiken en de gehele Singleplayer links laten liggen. Voor vele fans zal de Multiplayer dan ook een feest van herkenning zijn. Alle bekende gamemodes zijn intact gebleven en het welbekende ‘Leveling’ systeem waarin je Experience Points kunt verkrijgen maakt ook hier zijn opwachting. Dat de Multiplayer voor vele bekend terrein zal zijn, is dan ook meteen haar valkuil. Buiten het feit dat een nieuwe Call of Duty game logischerwijs met nieuwe levels wordt geleverd, hebben de makers er eigenlijk weinig aan gedaan om überhaupt een opvallend nieuw element toe te voegen. Er zal hier en daar wat toegevoegd of aangepast zijn, maar het is allemaal te karig om voor een wezenlijk verschil te zorgen vergeleken met voorgaande games. Een gemiste kans! Gelukkig was de gehele Multiplayer ervaring vrij van ‘Lag’ en voelde alles netjes gebalanceerd aan.
Hapgrage typetjes
De ‘Zombies’ mode bekend van World at War en Black Ops is ook in dit deel weer aanwezig. Het concept komt nog steeds op hetzelfde neer: Probeer samen met je teamgenoten een zombie invasie te overleven. Deze hapgrage typetjes worden in groepen op je afgestuurd en zijn steeds moeilijker uit te schakelen. Voor het doden van zombies of het repareren van barrières krijg je punten uitgereikt waarmee je bijv. nieuwe wapens, perks of andere objecten kan bemachtigen. Nieuw is echter de ‘Tranzit’ mode waarin je op een bus rijdt door een open wereld en probeert de zombies van het voertuig af te houden. Tijdens het schrijven van deze review heb ik niet heel lang kunnen genieten van de ‘Zombies’ mode, want tijdens het testen van de PS3 versie deed de game ellendig lang over het zoeken en controleren van servers, waardoor ik nagenoeg nooit in een server terecht kwam. Het vreemde is dat de normale Multiplayer dit probleem niet kent, dus hopelijk wordt dit euvel in deze vermakelijke modus snel opgelost.
Conclusie
Het moge duidelijk zijn dat Call of Duty Black Ops II haar verwachtingen niet volledig waarmaakt. Dit heeft grotendeels te maken met het warrige verhaal en het kringloopkarakter dat Black Ops II hanteert. Wat overblijft is een shooter die lekker wegknalt, maar nergens de voorgaande delen overtreft. De Multiplayer is nog steeds een sterk element, maar biedt te weinig nieuws onder de zon. Volgende keer moeten de makers hun prioriteit leggen bij een nieuwe engine en vernieuwende gameplay elementen.