We mogen het nog één keer doen. Afdalen in de, misschien wat zieke, geest van Hideo Kojima. Mijn jeugdheld die mij in 1987 wist te verrassen met de eerste Metal Gear. Nu, 28 jaar later, nemen we afscheid met misschien wel de grootste Metal Gear game tot nu toe.
Hideo’s gedachten bij deze laatste MGS game was dat een miljoen spelers de game op een miljoen manieren zouden moeten ervaren en dat kan natuurlijk alleen maar in een open wereld zoals we die door de GTA series hebben leren kennen. Of misschien moet ik juist naar Red Dead Redemption refereren omdat je in The Phantom Pain het gros van de kilometers maakt op jouw Diamond paard.
Natuurlijk bevat The Phantom Pain missies. Bijna dertig stuks en deze hebben allemaal weer subquests, maar ook items die je moet vinden om het verhaal rond te krijgen en echt alles te weten komen dat Hideo voor Snake in gedachten heeft. En dan zijn er nog alle achievements, uniformen en zo, zo, zo veel andere collectables. Qua content zit het dus wel goed.
Maar terug naar de game zelf. We ontmoeten Snake in het ziekenhuis waar hij al 9 jaar in heeft geleden. Zijn lichaam vol fragmenten van kogels, granaten en zelfs andere mensen. Zijn lichaam, zorgvuldig verzorgd door knappe zusters en terwijl je daar naar kijkt, een dokter die je probeert uit te leggen hoe zwaar je er aan toe bent. Zo blijk je een deel van jouw arm te zijn verloren en daar komt natuurlijk die titel vandaan die verwijst naar fantoompijnen.
Alles lijkt goed te verlopen tot iemand de nachtzuster om zeep helpt en daarna jou probeert te vermoorden. Op het moment dat je jouw ogen hebt geopend, blijkt de hele wereld te weten waar je zit en wraak te willen nemen voor alles dat je in de afgelopen jaren hebt gedaan. Binnen no-time vliegen de helikopters rond het ziekenhuis, executeren soldaten de een na de ander en weten ook de hogere machten de achtervolging in te zetten. In een openingsscene van ongeveer een uur leer je de eerste stapjes in het Phantom Pain universum te zetten en kom je er achter dat sneaken nog steeds belangrijk is om jezelf uit gevaarlijke situaties te redden. Sterker nog, je krijgt het gevoel echt in een enorme nachtmerrie te zitten die door Hideo en zijn team perfect in beeld is gebracht. Intens…
Phantom Limbs is de eerste echte missie voor Snake en zijn bionische arm. Big Boss dropt je in Afghanistan in een gebied onder controle van de Russen. Hij leert je de fijne knijpjes van het scouten. Een belangrijke voorbereiding voor je een gebied in trekt om een basis of waakpost te infiltreren en te krijgen wat je hebben wilt.
Jouw eerste missie is lekker duidelijk. Je moet Kazuhira Miller bevrijden. Deze zit op één van de locaties. Om precies te weten waar hij gevangen zit, moet je eerst data verzamelen in een inlichtingenkantoortje dat slechts één bewakingspost bij je verwijderd is. De game slaat jouw voortgang tussentijds op en dat blijkt maar goed ook. Nooit eerder is de eerste missie in een MGS game zo extreem lastig geweest als in Phantom Pain.
Dit is tekenend voor de rest van de game. Hideo heeft duidelijk geen zin gehad om het newbees naar hun zin te maken. Luister je niet naar de aanwijzingen? Sterven kreng! Keer op keer op keer op keer tot je snapt hoe het spel werk. Maar dan komt ook het echte genieten.
In je eentje (later met een beetje hulp) trek je er op uit om missies uit te voeren. Infiltreren is het codewoord en het is aan jou hoeveel doden je achterlaat. Doorgaans pakt een MGS game je tegen het einde terug als je teveel moorden hebt gepleegd. Phantom Pain wacht daar niet op en bouwt een profiel op van hoe jij speelt. Ben je een held als sniper? Jammer dan! Na een X aantal headshots blijken de soldaten ineens gemotiveerd om keurig hun helmen te gaan dragen. Aan jou om een andere tactiek te bedenken. Kom je altijd in het donker aan? Zal de tegenstander je op het gegevenmoment toch vooral in het donker verwachten.
En wat als je sterft op het slagveld. Gewoon even dezelfde tactiek opnieuw spelen in de hoop nu wel geluk te hebben? Nah ah. Het kan maar zo zijn dat een aantal soldaten toch echt op een andere plek te vinden zijn. Gewoon weer opnieuw scouten en uitzoeken hoe je het beste jouw doelen kunt behalen. En dat is precies wat Hideo bedoelde met dat een miljoen spelers de game op een miljoen manieren kunnen spelen. Het verhaal blijft hetzelfde, maar verder is alles een verrassing. Keer op keer op keer.
Maar waarom voorzichtig doen als je ook gewoon zware wapens uit het gebied kunt plukken? Denk aan dikke raketwerpers e.d. Simpel. Aan het einde van ieder level wordt je uitbetaald op basis van jouw successen. Hoe meer risico je hebt genomen, hoe hoger de beloning.
En dit geld heb je hard nodig. Je gaat namelijk een privéleger opbouwen op jouw eigen Mother Base. Hier pomp je al jouw geld in, maar niet alleen geld. Zo ongeveer alles dat je vindt kun je naar jouw Mother Base sturen met behulp van handige ballonnen. Niet alleen wapens, maar alles dat van metaal is. Of schapen. Ook die hebben ze nodig. Shoarma iemand?
Hoe beter je voor jouw basis bent, hoe meer steun je mag verwachten. Zo werk je op het gegeven moment niet alleen met jouw Diamond Paard, maar ook een hond en natuurlijk een Metal Gear. Daarnaast krijg je ook een buddy die bijvoorbeeld als sluipschutter bepaalde doelen voor je onder vuur kan nemen. Handig! En wat als je andere supply drops nodig hebt? Lang leven de Mother Base!
Wat verder opvalt aan Phantom Pain is de afwezigheid van al ge lange cutscenes. Na de extreem lange intro is het eigenlijk wel gedaan met de (te) lange verhalen. Ook het communiceren met de Codec is afgeschoten. Je kunt nu met elkaar kletsen terwijl je gewoon lekker je ding doet. Lang leven de 80’s.
Voordat ik afsluit wil ik de prachtige graphics die MGS5 neerzet niet negeren. Op basis van de Fox Engine lukt het de ontwikkelaars achter de game om keurig op de 60 frames per seconde te blijven. Daarnaast zijn ook de weersinvloeden fantastisch vormgegeven. Zo loop je op een heerlijke zonnige middag over de zandvlakten terwijl je in de avond voor een enorme onweersbui komt te staan die de volgende dag opgevolgd zal worden door een zandstorm. En ja, ook deze elementen hebben allemaal weer invloed op het gedrag van jouw tegenstanders. Net als dat van jezelf trouwens ;-).
Update – Anno 2021 spelen we deze game nog steeds met heel veel plezier. Tegenwoordig op de Xbox Series X over HDMI 2.1 met 4K 120Hz ondersteuning op de Philips OLED 806. We hebben niet het idee dat de game echt gebruik kan maken van die veel hogere snelheid. Toch ziet de game er beter uit dan ooit; vol met prachtige details en diepe kleuren.
Conclusie
Met Metal Gear Solid 5: The Phantom Pain neemt Hideo afscheid van ‘zijn’ Snake. Of Konami nog andere games in de serie gaat maken? Vast wel. Toch laat Hideo ons achter met een slotstuk waar hij trots op mag zijn. Hideo plaatst Snake in een enorme open wereld met vele uren gameplay. Iedereen die ooit plezier heeft mogen beleven aan één van de vele MGS games zou deze game moeten ervaren.