Waar Bravely Default stopte pakt Bravely Second: End Layer de draad weer op, de gehele draad. Is het succes van het eerste deel voldoende materiaal voor de tweede? Je leest het hier!
Bravely Default & Second
Bravely Default was iets nieuws. Een traditionele JRPG met art, story and battle tactics vergelijkbaar met de ‘grote’ games op de ‘grote’ consoles. Dat kan ook natuurlijk niet anders wanneer je de naam Square Enix ziet staan. Voor de 3DS was er nog niet een vergelijkbare titel. Daar heeft de ontwikkelaar dankbaar gebruik van gemaakt en doorgeborduurd op de tweede titel in deze reeks. Maar is dat wel voldoende? De Final Fantasy games waren allemaal op zichzelf staande verhalen, geen vervolgen. Is Bravely Default goed genoeg geweest om met Bravely Second weg te komen?
Zoals jullie wellicht weten grijp ik iedere kans aan die ik krijg om een JRPG te spelen. Het genre vind ik heerlijk, de verhalen betoverend en de werelden voelen aan als vakantie. Ach, met een beetje fantasie kom je een heel eind 🙂 Na de successen van alle Final Fantasy’s en de Last Odyssey (alleen op X-box) is de turn based branche helaas een beetje aan het instorten, of uitsterven. Alles is tegenwoordig action based (bleh) en dat vind ik al tactische gamer erg jammer. Zo! Nu genoeg gehuild, want ik had natuurlijk Bravely Second in de knuistjes!
Gameplay
Bravely Second: End Layer gaat precies verder waar Bravely Default is geëindigd. Het verhaal gaat verder met Yew Geneolgia, Tiz Arrior, Edea Lee en Magnolia Archdie. In je party zitten dus twee van de belangrijkste karakters uit het eerste deel. Vreemd, want zo opmerkelijk treffend vond ik deze karakters niet. In de storyline van Bravely Second wordt er nog erg vaak verhaal gehaald uit het eerste deel. Jammerlijk, want qua story was de game toen al redelijk leeg. Natuurlijk zat er wel een verhaallijn in die werd gevolgd, maar ik had na het spelen van deel één geen enkele binding met een personage zoals ik die wel altijd had met de toppers van dezelfde makers, de Final Fantasy franchise. Ieder geval is de wereld van Luxendarc, na een heerlijke periode van vrede en welvaart dankzij Tiz, Agnes, Edea en Ringabel , weer eens in de problemen geraakt en daar moeten onze gedeeltelijk nieuwe helden iets aan doen.
Qua looks mist deze game niet. Alle speelvelden zijn prachtig en verschillen van elkaar. De karakters zien er gelikt uit en hebben niet dat suffe Final Fantasy 3 gehalte met grote hoofden en kleine lijfjes. De steden die je bezoekt zijn erg mooi en geven een bijzondere sfeer. Ook de muziek botevert je als speler. Het laat je ergens thuis voelen en meegaan in de energie die door de makers in het spel is gestoken. De graphics en music zijn echt de pluspunten van deze game, die het meer dan speelbaar maken.
Battle System
Voor iedereen die het eerste deel heeft gespeeld: het is nog hetzelfde. Voor mij persoonlijk geen toegevoegde waarde. Er wordt namelijk gebruik gemaakt van het ‘Bravely; of ‘Default’ vechtsysteem. Je krijgt bij iedere aanval namelijk de keuze of je ‘Bravely’ kiest, wat eigenlijk niets meer is dan je beurt inzetten als safe voor een belangrijker gevecht of de ‘Default’ knop waar je tot drie keer aan toe achter elkaar met hetzelfde karakter kunt aanvallen. Je kunt dus kiezen om twee keer fysiek aan te vallen en de derde keer een potion te gebruiken om je te helen. Het houdt de spanning een beetje af en maakt het vechten wel erg gemakkelijk. Ook kun je wat verder in de game weer de tijd pauzeren waardoor je wat extra schade kunt toedienen. Wat nieuw is in deze game is de ‘One more’ optie. Wanneer je een vijand verslaat in één beurt kun je kiezen om one more enemy aan te vallen direct na je gevecht. Je krijgt voor dit bonus gevecht extra xp waardoor je wat sneller leveled. Voor mij persoonlijk wederom geen pluspunt. Ik had liever gezien dat de aanvallen wat uitgebreider zouden zijn en dat er per persoon één beurt was om zo tactisch mogelijk een batte te winnen. Nu lijkt het af en toe bijna op button smashen.
Job system
Het job systeem dat je in deel één al kende en uit andere games is weer terug. Voor diegene die nu hun wenkbrauwen tegen het voorhoofd masseren: Een Job is een rol die je aanneemt tijdens je gevechten. Zo kan je een Thief kiezen die snelle, slimme aanvallen doet en de vijanden kan beroven van hun goodies. Kies je een Red Mage als rol, dan kan je van alle soorten magie een beetje, plus je fysieke aanvallen zijn oké. Ga je toch voor klappen met het grote zwaard, dan is de Swordmaster echt jou rol om lekker veel schade toe te dienen. De nieuwe jobs zijn de Catmaster, dat een mage is die katten kan gebruiken om voor zich te laten vechten. De Charioteer, die alle wapens kan hanteren en uiteindelijk zelfs drie tegelijk en zo zijn er nog dertig rollen te verdelen. Een groot nadeel van het job system is dat de ene job een andere uitschakelt. Zo kun je uiteindelijk nooit alle jobs gebruiken.
Conclusie
Bravely Second is geen aanrader als je nog niet het eerste deel hebt gespeeld. De manier van spelen wordt niet meer zo diep uitgelegd en bijna in ieder gebied waar je komt wordt er terug geblikt uit een vorig avontuur. Of door dialogen, cutscene of bekende landschappen. Wat wel erg positief is, is hoe de game eruit ziet. De karakters zien er (weer) supermooi uit, de gebieden zijn echt heel tof en verschillend, de steden die je uitgezoomd bekijkt als je even niet loopt zijn vet, die zaken geven allemaal wel een fijne sfeer weer. Helaas is het battle system wat mij in het vorige deel al niet echt trok, nu weer niet erg spannend. Ook zijn de conversaties die je voert nadat je net een cutscene conversatie hebt gezien weer erg vervelend. Deze zijn niet verplicht om te lezen, maar dan mis je voor je gevoel toch weer te veel. Mijn tip zou zijn dat als je Bravely Default geweldig vond, dat je deze sowieso moet halen, want hij is nagenoeg hetzelfde. Ben je een nieuwkomer, maar wel een ervaren JRPG’er dan kan je dit avontuur ook wel aan. Vond je deel één al niet ’je van het’ dan loop je hier helaas weer tegen de lamp. Bravely second is met recht een second handed game.
Pluspunten
- Prachtige graphics
- Mooie muziek
- Grappige dialogen
Minpunten
- Te veel terugblikken
- Niets nieuws
- Langdradige ‘tussen’ conversaties
- Je moet deel één gespeeld hebben