World of Final Fantasy is een schattige, spin-off die fans meeneemt op reis door nostalgie. Gewapend met een toren van monsters op je hoofd, door een wereld die van vaag bekender wordt. Waarom? Om de honger te stillen naar de titels die eraan dreigen te komen? Of gewoon omdat de game supergoed is? Lees hier de review!
Ik ben een diehard JRPG Final Fantasy fan; dat moet ik even voorop stellen. Dat maakt het altijd lastig om een spin-off te versnaperen. Aan de ene kant is het een dankbaar product wat in dezelfde trend speelbaar is zoals de games waar ik van houd, aan de andere kant is het een ‘net niet’ product. Dat maakte het voor mij extra interessant om te zien wat World of Final Fantasy voor mij te bieden had. En dan heb ik het niet alleen over de supersaaie titel. Wat doet deze game? Wat gebeurt er wanneer op het eerst ogende, coole karakters veranderen in chibi-stijl kids? Wat is World of Final Fantasy? Is het een reisje door “Oh ja” land, of is het een op zich zelf staand succes? Ik neem je even mee!
De tweeling Reynn en Lann werken beiden in een koffiezaakje waar ze op de dag van de intro welgeteld één klanten hebben: een aardige mevrouw die graag wat koffie bij haar bak met suiker wenst. Wanneer het zusselijk deel van de tweeling de zaak binnenkomt, ontdekt ze dat er behalve die ene klant er helemaal niemand in de stad aanwezig is… En zo, lieve kijkbuiskindertjes, zo begint het mysterie. Enna Kros, de suikeraddict, nodigt de tweeling uit om antwoord te vinden op de vragen: “waar is iedereen en wat is er mis met ons geheugen?” Deze antwoorden zijn te vinden in een magische wereld, genaamd Grymoire. Samen met Tama, een vosachtige wezen, gaat je dream team op reis door Grymoire.
Tot hier was ik erg onder de indruk van deze spin-off. De graphics zijn prachtig en stijl is vernieuwend mooi, de verhaallijn is zelfs tot zo ver lekker mysterieus en de poort naar Grymoire voldeed aan mijn hoop om toch in een fantasy setting terecht te komen. Maarrrr dan! 🙂 Ach, het valt wel mee hoor. Wat ieder geval gezegd mag worden is dat de broer en zus elkaar continue afbekken. Dat is in het begin nog wel geestig. maar dit verandert al snel in een voorspellend geheel en licht irritierend. Gelukkig kan er geskipped worden. De verhaallijn stop (semi) eigenlijk waar het begint en dit verhaal draait meer om de battles.
De karakters veranderen tijdens de tutorial uit het niets in kleine poppetjes met die dikke hoofden(Chibi stijl). Dat was even schrikken, want dat doet de geloofwaardigheid van het (fantasy) verhaal toch wat horten en stoten. Naar mijn mening hadden ze dat er echt uit moeten laten. We leren dat deze cartoony stijl nodig is om in te blenden met de lokale bevolking zodat je ze niet de stuipen op het lijf jaagt. De tutorial gaat verder. In deze game kun je monsters vangen! Hoera! Pikachu ik kies jou!!! Oké, niet helemaal zo. Je kunt monsters (Mirages) niet zelf bedienen of commando’s geven, maar die stapel je op je hoofd (ja, echt) als een soort monstertotempaal. Hoe gek het ook klinkt, moet ik toegeven dat het origineel is en dat het er grappig uitziet, maar aan de andere kant slaat het voor mij persoonlijk volledig de plank mis.
Het verzamelen van de Mirages is erg leuk en uitdagend is. “Got to catch them all” werkt hier ook, heeft Square Enix ontdekt. Ieder monster heeft verschillende elementaire vaardigheden en catch moeilijkheden. Wanneer je er een aantal hebt gevangen kun je de vaardigheden van ieder monster gebruiken om jouw magische krachten volledig te pimpen. Naast de jacht zelf, ben je al snel een aantal uurtjes bezig met het perfectioneren van deze vaardigheden. Het is ook helemaal niet gek als je er na een uur spelen achter komt dat je meer tijd gespendeerd hebt aan het bouwen van je Mirage collectie, dan het battlen op dat moment. Het vechten gebeurt eigenlijk op een traditionele manier in een nieuw uiterlijk jasje. Het is turn based, iedereen kiest ombeurten een aanval, item of special en wie het eerste dood is; verliest. Je kunt tijdens het gevecht switchen naar een ouderwetse layout die ik veel prettiger vond, maar dit moet je ieder gevecht handmatig doen en dat maakt het weer een extra handeling.
De dungeons in World of Final Fantasy komen meer in de buurt van de traditionele gameplay. Je verdwaalt er gemakkelijk en er is genoeg geheims te vinden. Elke dungeon is enorm qua gebied en is bezaaid met monsters, puzzels en allemaal een speciale mirrage. Iedere dungeon is uniek en onvergetelijk genoeg om te blijven bewegen van plaats tot plaats en iedere keer een fris en verrassend gevoel te ervaren. Toch merk je dat na een paar dungeons de layout en ontwerp wel anders is, maar dat het principe steeds hetzelfde is. Zoeken, battlen, puzzlen en een mirages verzamelen. Dat laatste is lastig, want je krijgt niet zomaar iedere keer een nieuwe voor je kiezen.
Er zijn sidequests en Champion quests die toegankelijk zijn wanneer de speler het dungeon crawlen een beetje zat is. Hier kruip je in de huid van oudere Final Fantasy karakters en doe je grappige missies die niet echt iets te maken hebben met de verhaallijn of de dungeons, maar meer op zichzelf staan.
Conclusie
World of Final Fantasy lijkt een kinderachtige, maar zeer mooie versie van de succesvolle reeks. Wat de graphics direct goedmaken, maakt de verhaallijn weer kapot… Ook deze spin-off kent geen diepgang. De conversaties en uitleg zijn op Peppi en Kokki niveau en de gameplay gaat snel vervelen. De Mirages vangen, stacken en optimaliseren zijn een erg leuke verrassing in het geheel die ik verwacht in een ander jasje nog wel eens keer terug te zien. Samengevat zou ik World of Final Fantasy alleen aanraden aan fans als klein zoethoudertje om wat tijd mee te winnen totdat de nieuwe main game uitkomt, maar gamers die nog nooit een Final Fantasy hebben gespeeld zou ik afraden deze titel te proberen, het doet onder voor de in het verleden behaalde successen.
Pluspunten
- Graphics
- Mirages vangen en stacken
- Turn Based
Minpunten
- Verhaallijn
- Chibi Stijl
- Kinderlijk
- Conversaties
Cijfer: 5