Het is alweer heel lang geleden dat ik een Fallout heb gespeeld. Toch was ik erg nieuwsgierig naar Fallout 76. Bethesda beloofde dat het anders zou worden… en anders is niet altijd goed.
Ik weet dat veel van de Fallout reviews worden geschreven door fans van de serie. En ik lees bij velen dat de veranderingen hard aankomen. Ik heb niet de emotionele last van een game waar ik aan gewend ben. Waar ik meer van hetzelfde verwacht. Ik was dan ook de aangewezen persoon om Fallout 76 eens stevig aan de tand te voelen. Want shooters speel ik wel. Veel. Graag. Net als open wereld games.
Je wordt wakker na een feestje. Morgen is de grote dag dat de deur van bunker 76 open mag. Het zou enigszins veilig moeten zijn om weer buiten te komen. Naast mijn bed staat een stoel en daar kan ik op zitten. Er lijkt niets anders te doen, dus ik ga zitten… en ik val buiten de map van de game in een zwarte vlakte… Bug!
Ik start de game nog een keer op. Beloof mezelf meteen de kamer uit te lopen en niet meer op die stoel te gaan zitten. Ik kom in de enorme bunker. Overal versiering en wat vage feestrobots. Niemand te bekennen. Na een flinke wandeling waarbij echt niets te beleven is, kom ik bij de deur. Die gaat open en wouw….
Wouw… wat een prachtige wereld waar ik ineens in sta. Een wereld die na een enorme kernoorlog weer lekker aan het herstellen is. Maar ik ben niet alleen. Ik heb nog geen wapen opgepakt of ik word beschoten. De schoten doen niet veel pijn, maar toch ga ik twee kleine robots te lijf. Mijn beloning? Metaal.
Ik verken de wereld rondom de bunker verder en kom zo nu en dan een echt mens tegen. Een online gamer, net als ik. Het idee van Bethesda is dat je met gamers onderling de wereld opnieuw gaat opbouwen, maar zelfs na uren gamen lukt dat nog niet echt. Iedereen lijkt vooral lekker voor zichzelf te spelen. Jammer.
Naarmate ik verder speel, mis ik veel detail. Hoewel de bosomgevingen echt prachtig zijn, zijn gebouwen opvallend simpel en leeg.
Maar terug naar het spel. Ik ben vooral bezig met jagen en verzamelen. Net als de eerste mensen. Wapens vinden om te gebruiken of voor de onderdelen. Om wapens te repareren dan wel nieuwe wapens te maken. Dat kan naarmate ik in niveau omhoog ga. Met mijn kleding doe ik hetzelfde.
En hey, inmiddels snap ik hoe ik me bij andere spelers kan aansluiten. Om in groepen opdrachten uit te voeren. Nu wordt het interessant. Hier blijkt echt de kracht van de nieuwe Fallout te zitten. De missies zijn ook zeer duidelijk. Hierdoor verlies je weinig tijd aan onderlinge communicatie. Van de andere kant, ontbreekt het weer aan afwisseling. De missies komen al snel op hetzelfde neer. Zoek iets, doodt iets, druk op een knopje. Hierdoor weet Fallout mij als nieuwe speler binnen de series gewoon niet vast te houden.
Datzelfde probleem heeft de verhaallijn ook. Er is wel wat verhaal, maar niets dat me pakt. Niets dat me meesleept. Red Dead Redemption 2 staat ook bekend om zijn traagheid, maar daar wil ik het verhaal spelen. Hier… niet echt. En dan zijn er nog regelmatig kleine bugs. Sterker nog, Bethesda heeft al een enorme patch uitgebracht waarbij een groot deel van de game opnieuw gedownload moest worden.
Conclusie: Fallout 76
Ik begon vers aan deze Fallout. Ik weet dat de serie iconisch is, maar ik stap als een vrijwel onbeschreven blad in deze game. En deze game weet me niet vast te houden. Ja, samen missies spelen is leuk. Maar de bugs… de eenvoud… het gemis van een echt verhaal… Dit is de No Man’ s Sky van 2018. Ik hoopte op iets anders. Sorry.