De reden dat zo weinig mensen NFS:HP noemen als optie heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat de serie rond 2010 haar goede naam grotendeels verloren had door wat games die niet brachten wat de fans wilden zien. Toch was de propositie helemaal niet zo verkeerd. Criterion, de maker van de fameuze Burnout-serie, werd aangesteld als developer en maakte een eigenzinnige arcaderacer die het IP een nieuwe richting in trok. Een richting die zoals gezegd als prima ervaren werd, goede reviews en salescijfers scoorde, maar om onduidelijke reden uiteindelijk toch verlaten werd voor andere ideeën.
Graphics
Op de PS4 Pro en Xbox One X bestaat de optie om te kiezen tussen tussen visuele kwaliteit of prestaties waarbij het laatste gericht is op de 60 fps-ervaring. Kennelijk kan zelfs een 10 jaar oude opgepoetste game nog zo zwaar zijn dat er wat visuele effecten weggelaten moeten worden op wat op het moment van schrijven nog de current gen is voor een paar dagen, om de 60 fps te halen. Hoe dan ook, niets van dat geboom hier; wij speelden de game op de PC.
Voor alle duidelijkheid, het blijft een remaster, dus vergelijkingen met games als de meest recente iteraties van GT Sport of Forza hoeft niet gemaakt te worden, maar ook niet met een Need for Speed Heat. Waar de eerste twee gaan voor een meer realistische look, ziet de tweede er meer ‘gamy’ uit. Dat is ook het type uiterlijk dat we in NFS:HPR zien. De game ziet er prima uit voor wat het is. De auto’s zien er goed uit en de manier waarop het algemene uiterlijk geconstrueerd is maakt dat de game met het likje remaster-verf de tijd prima doorstaat.
Hetzelfde kan niet gezegd worden wanneer we specifiek kijken naar Seacrest County, de omgeving waarin de game zich afspeelt. De simpele aanpak van de vormgeving laat duidelijk zijn leeftijd zien. Matig gedetailleerde textures en weinig elementen die gebruikt zijn om de boel aan te kleden doet het een en ander maar karig over komen. Voor de remaster zijn er wel wat zaken toegevoegd, maar helaas niet voldoende om deze zwakte te coveren. Veel maakt het eigenlijk niet uit, aangezien je er tijdens het racen toch weinig van merkt.
Gameplay
Ok, hoe speelt het dan? Welnu, 10 jaar is een flinke tijd, en als we eerlijk zijn herkennen we wel het een en ander, maar het is ook weer niet zo alsof we een soort gamewereld terugzien die ooit een soort thuis was. Uw reviewer heeft de game destijds waarschijnlijk doorgespeeld en nadat zijn vrienden het ook lieten liggen, niet meer gespeeld na een paar maanden. Het is dan ook geen game die we ‘in de geest van ooit’ kunnen spelen zoals dit vaak kan met oude retro-games (niet dat we NFS:HP als een retrogame zien, dat label gaat redelijkheidshalve over de grens tussen de SD en HD-generatie met de Dreamcast/PS2/Xbox als de laatste retrogeneratie).
Derhalve kunnen we alleen zeggen hoe de game nu speelt, en dat is naar ons oordeel eigenlijk helemaal niet verkeerd. Er zijn wat zaken waarvoor vandaag de dag andere keuzes gemaakt zouden worden, maar we konden niets opmerken waar we ons aan stoorden. De drift georiënteerde gameplay blijft het racen in deze game een eigen karakter geven en is op een toegankelijke manier toegepast, terwijl het alsnog de nodige uitdaging blijft bieden. Alle risico’s en overige rijstijlen die ingevuld moeten worden om de boostmeter te vullen geldt hetzelfde voor.
Behalve de 60 fps, het oppoetsen van de auto’s, een fotomodus en de mogelijkheid wat extra kleuren te kiezen, is er verder eigenlijk weinig aan de game toegevoegd. Een van de dingen die we graag hadden gezien was bijvoorbeeld een splitscreenmodus, hoewel we begrijpen dat dit wellicht een te grote investering vergt voor een remaster.
Het gebruik van de wapens werkt nog altijd best aardig en is leuk, maar het meeste plezier haal je toch uit het racen. Er is sprake van duidelijke rubberbanding waarbij het toegestaan wordt dat je na een flinke crash alsnog de kans hebt een race te winnen doordat het veld trager gaat rijden. Dit werkt best aardig en heeft ons meerdere spannende finishes opgeleverd.
NFS:HPR heeft een typische rechttoe recht-aan aanpak. Niets van open werelden of verhaallijnen, gewoon een map met races die steeds moeilijker worden waarmee je steeds snellere auto’s krijgt om een race mee af te werken. Dit was destijds ook al een afwijking van wat NFS geworden was, en iets waar mensen niet perse tegen waren. Het voordeel van deze aanpak is dat deze game iets kan zijn dat je zomaar effe speelt om wat tijd te doden en daarna weer weglegt. Het nadeel is dat de speelervaring wat repetitief kan worden wanneer je kiest voor langere speelsessies. Dit wordt voor een deel gecompenseerd door de mogelijkheid om politiemissies te spelen.
Al met al hebben we eigenlijk best wel plezier gehad met de game. Het was destijds een van de betere arcaderacers van zijn generatie, en de kwaliteit ervan blijft voor een flink deel in orde.
Auto’s
HFS:HPR bevat alle auto’s die we in het origineel ook zagen. Dit is dus inclusief de DLC. Wanneer je het vergelijkt met wat je tegenwoordig krijgt in racegames kan dit echter alsnog wat beperkt overkomen. Maar het is tegelijkertijd ook conform de rechttoe-rechtaan aanpak van de game. Het is simpelweg geen game waarin het verzamelen van auto’s een ding is. Je hoeft ze ook niet te kopen, ze komen gewoon in een gamma van auto’s waar je per race uit een selectie ervan kan kiezen. Doordat je minder tijd doorbrengt met een auto en deze niet hoeft te tunen en behalve de kleur (die je per race kan kiezen, wat zo saai wordt dat je op een gegeven moment maar voor de standaard kleur gaat) geen uiterlijke opties hebt, heb je voel je geen betrokkenheid met de auto.
We denken dat Criterion een goede selectie gemaakt heeft tussen de auto’s die acte de précense geven in NFS:HPR. Alle tophits uit de ’00s zijn er. Zo komen we o.a. de Lancer Evolution X, BMW E92 M3, Nissan 370Z, Audi TT RS en Koeningsegg CCX tegen. De keuzes die voor de arcade-interpretatie van deze auto’s gemaakt zijn qua weggedrag en prestaties komen legitiem over.
Autolog
Autolog was het systeem dat in de originele game gebruikt werd om je prestaties bij te houden, met een sociaal aspect. Vrienden kunnen elkaars prestaties zien en deze met elkaar vergelijken. Destijds was het erg leuk om elkaars tijden te verbeteren en natuurlijk elkaar hierop te wijzen.
We vragen ons af of hier veel gebruik van gemaakt zal worden. Laten we immers eerlijk wezen, NFS:HPR is ook geen game die veel mensen lang zullen blijven spelen, laat staan op een zeer competitieve manier. NFS:HPR ondersteunt volledige cross-play. PS4, XBox One en PC-spelers kunnen dus allen de strijd met elkaar aanbinden. Dit zou ook het speleraantal kunnen bevorderen in theorie. Hopelijk zien we Autolog in toekomstige NFS’ terug, want de opzet blijft wat ons betreft nog steeds overeind.
Conclusie
Met Need for Speed: Hot Pursuit Remastered wordt een prima game afgeleverd. We hebben het niet over een erg uitgebreide game, maar de toegankelijke gameplay biedt genoeg om je anno 2020 de nodige uren mee te vermaken. Daarbij kun je online aan de slag waarbij universele cross-play een sterk punt is. De game is met €39,99 niet fullpriced en zijn geld zeker waard, maar misschien hadden we de prijs toch een tientje lager willen zien. De game lijkt het in zich te hebben om in ieder geval tijdelijk een soort hitje te zijn door de toegankelijkheid en het gebrek aan concurrentie in het genre op het moment.