Gedurende de levensduur van de franchise ontwikkelde de Assassin’s Creed-games zich van een stealth-game naar iets dat meer draaide om actie, gevechten en verkenning. Grappig genoeg werd het hiermee meer vergelijkbaar met de gamefranchise waar Assassin’s Creed een stealth-georiënteerde spin-ff van moest zijn, Prince of Persia (Sands of Time).
Met Mirage (2023) ging de game terug naar zijn meer sluip-georiënteerde roots. Feit is echter dat niet iedereen een fan is van dit type gameplay. Voor Assassin’s Creed Shadows (ACS) koos men voor een combinatie van deze twee typen, waarbij je de vrijheid hebt te kiezen voor welke benadering je gaat om een sectie van de game te voltooiien.
Wanneer je begint aan de game krijg je feitelijk twee intro’s waarin je de twee protagonisten leert kennen. We ontwmoeten eerst Yasuke, een Afrikaanse samoerai waarvan de speelstijl veelal op kracht gebaseerd is. Yasuke gebruikt zwaardere wapens, beukt deuren open en de vechtstijl is veelal direct. De gameplay met Yasuke vertegenwoordigt dan ook de nieuwere AC-games.
De tweede protagonist die we ontmoeten is Naoe, een shinobi uit de Iga-provincie. De gameplay met haar draait vooral om het sluipen, tegenstanders af te leiden, gebieden binnen te dringen via het betere klouterwerk en het snel uitschakelen van doelwitten, terwijl shuriken gebruikt worden om op afstand tegenstanders uit te schakelen of ze af te leiden. De gameplay met Naoe Naoe vertegenwoordigt het stealth-gedeelte van de game.
De beide protagonisten hebben ook de zwakke punten die je zou verwachten; Naoe is zwakker in open gevechten, moet veel ontwijken en vergt veel meer tactiek waneer een groepsgevecht aangegaan wordt, terwijl Yasuke geen stealth skills heeft, traag is en slecht klimt.
De game is duidelijk ontworpen om verschillende situaties anders te benaderen. Als speler heb je hiermee een leuke afwisseling tussen twee speelstijlen die goed afgewerkt zijn, hoewel de gameplay met snelle Naoe toch wat meer aandacht gekregen lijkt te hebben. Zodra je haar gameplay door hebt zul je weinig beperkingen voelen. Dat is met Yasuke wel anders. Hoe ver je ook komt met hem, zijn geschikheid blijft puur gericht op open gevechten. Hierdoor voelt zijn gameplay op een gegeven moment wat statisch aan.
Het verhaal van ACS draait dus om Yasuke en Naoe. Naoe’s verhaallijn draait om de eer van haar familie te herstellen en heeft dus meer een persoonlijke lading. Yasuke is een nobele, plichtsgetrouwe samurai waar het idee van hem als buitenstaander in Japan vooral de focus heeft. De wisselwerking tussen de twee is logisch uitgewerkt en brengt de nodige dynamiek in de gameplay. De voiceacting komt overtuigend over en zorgt in combinatie met de cinematografie voor een verhaalvertelling waarin je alle bedoelde aspecten van het schrijfwerk (spectakel, emotie, etc.) goed meekrijgt.
Hierbij moet gezegd worden dat we het toch wat jammer vonden dat ook in dit opzicht Naoe wat meer aandacht gekregen heeft. We hadden graag wat meer willen weten over Yasuke’s verleden en wat persoonlijkheid van zijn zijde gezien om zo meer definitie opgebouwd te zien rond zijn motieven.
Naoe’s verhaal wordt beter opgebouwd. We zien haar verleden, haar familie plus omgeving waarin ze opgroeide, en haar tocht om zich te kunnen wreken wordt veel meer tijd aan besteed. Als speler raak je ook in grotere mate geïnvesteerd in dit verhaal, mede omdat het meer persoonlijk ingegeven is. Het is een beetje jammer dat Yasuke’s verhaal hierdoor wat weggedrukt wordt, terwijl dat naar ons idee wel potentieel had.
Het tempo qua verhaalvertelling vinden we niet altijd even goed gekozen. De start is erg traag terwijl je in het middendeel vooral door de nodige repititiviteit in zijmissies, juist gevoel van progressie mist. Aan het einde lijkt alles weer te gehaast afgerond te worden. Het lijkt net alsof ze tijd tekort kwamen om een meer gelaagd verhaal te vertellen. Het komt immers uiteindelijk neer op eenzelfde idee dat in iedere context en tijd had kunnen spelen: de antagonist is gemeen en krijgt te veel macht en die moet verslagen worden, en uiteindelijk draait het hele verhaal in functie daar van. Naar onze mening worden de kansen die feodaal Japan verhaaltechnisch biedt hiermee onvoldoende benut.
We missen dus wat originaliteit in dit opzicht. Wellicht een bewuste keus voor veiligheid. Maar zoals we vaker opmerken in onze reviews, is veiligheid in een ontwerp goed, maar het zorgt ook dat je karakter mist. Iets unieks waar mensen later nog aan denken. Je krijgt tijdens de cutscenes regelmatig de keus om een specifiek antwoord te geven tijdens een dialoog. Echt invloed op het bredere verhaal heeft dit echter nooit, dus wat werkelijk de functie is, vragen we ons af.
Qua gameplay is er duidelijk een extra stap gezet ten opzichte van vorige AC-games. We komen de nodige bekende zaken tegen, denk aan het schuilen in struiken en het in de val lokken van vijanden. Maar we zien ook wat doorontwikkeling. Tegenstanders reageren slimmer dan in het verleden en nieuw zijn zaken als geluidmakende vloeren en onverwachte valstrikken. De gevechten zijn vrij simpel gehouden in hun benadering. Naoe en Yasuke variëren ten opzichte van elkaar uiteraard in termen van licht en snel of log en krachtig. Middels een skilltree (die overzichtelijk werkt) kun je je speelstijl verder afstemmen. Experiencepoints voor upgrades verdien je door challenges te voltooien. Deze zijn overigens wel redelijk eentoning en feitelijk hebben we het over grinden wat vervelend wordt. Vergelijkbaar met Valhalla Shadows heb je ook een thuisbasis, waar je o.a. je wapens upgradet.
ACS is grafisch goed voor elkaar. De wereld ziet er mooi uit en heeft daadwerkelijk wat leven meegekregen door de invulling. We zien kastelen, steden, kleine dorpjes en deze allemaal met een passende bevolkingsdichtheid. We reizen daarnaast door bergen, bossen met een mooie variatie aan begroeiing. Ook het weer en klimaat varieert. We hebben mistige ochtenden, variërend zonlicht dat door de beplanting schijnt en seizoenen wisselen. De artdirection goed voor elkaar. Zonder dat de game grafisch enorm zwaar wordt is op de juiste punten het detail benadrukt. Bepaalde zaken lijkt specifiek aandacht aan te zijn besteed. Denk bijvoorbeeld aan de tempeldaken en kleding waar de details in de samurai-outfits en de wapperende effecten specifiek opvallen. We hebben weinig artefacten en andere bugs kunnen opmerken. Ook frame-drops komen nauwelijks voor.
Conclusie
We hebben Assassin’s Creed Shadows met plezier doorgespeeld. Toch voelt de aanpak wat aan de veilige kant, doordat er vooral voortgebouwd wordt op vertrouwde elementen in plaats van echt wat nieuws te introduceren. Het gebruik van twee speelbare personages was wellicht al gewaagd genoeg voor de developers. De verschillende speelstijlen van deze twee protagonisten zorgen in ieder geval voor een fijne afwisseling.
Wel hadden we graag gezien dat het verhaal wat origineler was, en dan vooral dat er meer aandacht was besteed aan Yasuke. Zowel qua verhaallijn als in de gameplay lijkt zijn personage minder ontwikkeld, alsof er simpelweg minder tijd in zijn uitwerking is gestoken.
Het overkoepelende verhaal is prima, al had de opbouw wat ons betreft iets vlotter gemogen. Tegelijkertijd had het slot juist wat meer ademruimte verdiend.
Feodaal Japan is in AC Shadows prachtig tot leven gebracht, en tijdens onze speelsessies kwamen we nauwelijks bugs of technische beperkingen tegen. Al met al kunnen we de game zeker aanraden aan iedereen die enthousiast werd van de trailers. Dankzij de geslaagde balans tussen stealth en actie zal ACS een brede groep spelers aanspreken.