Immortals of Aveum (IoA) is een first-person 3D-shooter op basis van magie. Toen we de teasers zagen kregen we het idee dat IoA een van de grote zomer-hits zou zijn. Toch was er redelijk wat cynisme vanuit de gamemedia over of deze game daadwerkelijk kon slagen.
Dit is de eerste game van Ascendant Studios welke samengesteld is uit o.a. mensen die aan games als Call of Duty en Dead Space gewerkt hebben, en het is duidelijk dat ze zijn voor een flinke uitdaging gegaan. In bepaalde opzichten hebben ze deze prima weten in te vullen, maar in andere opzichten denken we dat de twijfel terecht was.
Verhaal en opening
Laten we eerst beginnen met wat de game nu werkelijk is. IoA is een ouderwets single player avontuur in een wereld die de naam ‘Aveum’ draagt. Magie is in deze wereld zo gewoon als werktuig en wapens in de onze. En niet geheel onvergelijkbaar gaat Aveum ten onder aan het gebruik van magie dat ervoor zorgt dat ‘the Wound’ (de wond) een enorm gat in de wereld, steeds groter wordt. De oorlog die de twee naties van Aveum met elkaar voeren, uiteraard op basis van magie, werkt uiteraard niet bevorderlijk voor de gezondheid van Aveum.
We ontmoeten aan het begin van de game Jak, rond Jak is er van alles aan de hand, maar het komt erop neer dat hij een latente gave heeft die hem bijzonder maakt en de naam ‘Immortal’ draagt (ondanks dat hij niet daadwerkelijk onsterfelijk is), namelijk de mogelijkheid om alle drie soorten magie te gebruiken. We vinden het een wat apart begin voor een 3D shooter, omdat er amper geschoten wordt en je een soort platformer speelt. Een type gameplay dat later eigenlijk amper terugkomt, in ieder geval niet op dezelfde manier. We zouden het bijna saai noemen, zeker gezien de lengte en het feit dat het high-octane-gevoel dat je krijgt van een 3D-shooter, compleet ontbreekt.
Hoe dan ook, na het intro gedeelte krijgen we een lange cutscene (die eveneens op een weinig interessante manier het verhaal vertelt) en vervolgens begint de game pas echt na een tijdssprong in het verhaal. Jak is nu een volwaardige soldaat en wordt ingezet voor missies die bij zijn speciale Immortal-eigenschappen passen met als uiteindelijke doel de oorlog te beëindigen en de Wound te genezen.
Het verhaal is op zich niet eens zo verkeerd. Het is naar ons idee redelijk origineel ingegeven en de setting en gekozen designs geven IoA een compleet andere sfeer mee dan we eerder zagen in welke andere 3D-shooter die we gezien hebben. Sowieso zijn de enige 3D-shooters met magie die uw reviewer kan bedenken Heretic en haar opvolger Hexen uit de jaren ’90, die een compleet andere sfeer hebben.
Er is duidelijk geïnvesteerd in een degelijke cast, met als bekendste naam Gina Torres (9-1-1: Lone Star, Suits, Firefly) als generaal Kirkan. Probleem zit hem in het schrijfwerk. Het verhaal wordt niet pakkend verteld, terwijl ook specifieke elementen gewoon niet op hun plek vallen. Dialogen zouden interessant moeten zijn gezien de gebeurtenissen in de game, maar deden ons weinig. De informatie die we te horen krijgen in de (prachtige) cutscenes nemen we voor kennis aan, maar genereren weinig betrokkenheid en serieuzere karaktermomenten voelen langdradig en saai aan. En waar het tegenwoordig de norm is om in actiefilms wat humor zelfs tijdens de zware actiemomenten in te passen, zijn in IoA duidelijke pogingen daartoe te herkennen die eigenlijk steevast mislukken. De momenten waarin men aan wat worldbuilding probeert te doen, worden eveneens op een oninteressante manier verteld.
Erg jammer, want als we een stap achteruit doen en kijken naar al deze elementen, zit er zo goed als alles in wat een fantasy/scifi-fan kan bevallen.
Gameplay
Dan de game zelf. Als we de intro even negeren, is IoA echt een single player 3D-shooter. Ze lijken meer voor de chaos te gaan. De schietactie vindt vaak plaats in meer open delen, en er is niet echt de mogelijkheid om vanuit een veilige positie je tegenstanders af te pikken of uitgedacht strategisch te werk te gaan; je moet echt de confrontatie aan gaan en winnen op basis van hand-oog-coördinatie. Doom Eternal is misschien wel de beste vergelijking in dit opzicht. Je komt ook regelmatig op een soort van pleinen terecht en zelfs aparte speciale levels waar je vervolgens door veel te bewegen en snel te schieten zonder te kritisch te richten, het gevecht moet winnen.
Aveum is een redelijk uitgebreide wereld waarin je aardig wat aan verkenning kan doen. De verhaalmissies zelf verlopen echter lineair, dus als je alleen om het spelen van het verhaal geeft, kan dat ook. Buiten de verhaal-gerelateerde schietactie kom in Aveum ook verschillende challenges tegen waarin je even naar een andere wereld gaat en daar door een level heen moet gaan. Deze zijn vrij pittig, maar kunnen best aardig extraatje zijn voor de mensen die veel plezier halen uit de hoofdgameplay.
De game kent ook wat puzzel-elementen, maar deze zijn zo simpel dat ze misschien niet eens de naam ‘puzzel’ mogen hebben. We hebben het niet gecheckt aan de hand van het monitoren van de realtime bezetting van de systeembronnen, maar wellicht dat deze momenten gebruikt worden om het volgende deel te laden. We hebben het over zaken als dat je op bepaalde gekleurde delen moet schieten met het juiste wapen om een poort te openen een bewegend obstakel te vertragen of met magie een bepaalde blokkade moet oplossen.
Magie als wapens, powerups en verdediging
Het gebruik van de verschillende soorten magie als wapens werkt en oogt goed. Er zijn drie hoofdwapens, welke het ‘echte wereld’ equivalent zijn van een handvuurwapen (goed voor lange en korte afstanden), een machinegeweer en een shotgun. Met verschillende optimalisaties kan je gedurende de game je wapens krachtiger maken.
Ook heb je een tweede wapen waarmee je tegenstanders fysiek manipuleert. Denk aan een soort zweep waarmee je naar je toe kan trekken of een soort gel-wapen waarmee je ze kan vertragen. Daarnaast heb je verschillende spells die ervoor zorgen dat je een krachtig wapen kan gebruiken waarmee je een sterke verdediging doorbreekt, of meerdere tegenstanders tegelijkertijd uitschakelt. Ook zaken als het herstellen van je health of toepassen van een schild hebben een magisch sausje gekregen.
Dit vergt allemaal een redelijk uitgebreide set van invoer, en als je de game niet regelmatig speelt zal dit gegeven je waarschijnlijk ook opbreken. Doe je dit wel, dan komt het redelijk intuïtief over (en natuurlijk kan je van alles aanpassen in de setup), al vinden we dat de tutorial wel beter had gemogen. Het vechten wordt aardig uitgelegd, maar het gebruik van het schild geldt dat bijvoorbeeld niet voor, het upgraden van je wapens werkt erg verwarrend en verschillende nieuwe elementen worden pas tijdens de game uitgelegd, maar dit moet je direct in de actie trainen in plaats van dat er even wat tijd voor genomen wordt en/of je deze invoer terug kan zoeken, zoals dit bijvoorbeeld gedaan is in Jedi Fallen Order/Survivor. Daar heb je de beschikking tot een catalogus waarin je de invoer (toetsencombinatie) ziet, welk effect het heeft en hoe het gebruikt dient te worden.
Het aanpassen van de wapens is hiermee gewoon niet goed gedaan, en we denken dat dit gegeven sterker was geweest wanneer ze het veel simpeler hadden gehouden, of zelfs helemaal weggelaten hadden.
Algemene speelervaring
We hadden tijdens het spelen van de game nooit het idee dat we ons enorm betrokken voelde bij de gameplay of het verhaal en hier een bepaalde fix uit haalde. Het is aardig tijdverdrijf, maar het is niet zo dat je terwijl je wat anders doet iets hebt van ‘laat ik een IoA gaan spelen’, laat staan dat je er écht zin in hebt of een lekkere gameavond mee invult. IoA is zeker geen slechte game en ook niet vervelend om te spelen. Maar brengt het de ‘fun’ of wekt het verhaal enige nieuwsgierigheid op dat we het op enig moment kiezen boven de ervaring die een andere game biedt? Nee, dat ook niet.
Uw reviewer denkt dat deze het verhaal nog wel uit gaat spelen. Het feit we deze review voor het uitspelen al publiceren (of dat we tegen de tijd van publicatie de game nog niet uitgespeeld hebben, hoe je wil) is wellicht ook veelzeggend. Wat we zeker niet gaan doen is na het uitspelen, teruggaan naar de game.
Graphics
IoA is de eerste AAA Unrealengine 5 titel die niet van de developer Epic is en als uw reviewer zich niet vergist, hebben die alleen Fortnite in deze engine gemaakt als we het om AAA-titels hebben. De game is dan ook redelijk zwaar om te draaien, maar gezien het gebrekkige aantal games dat PC-gaming tot de limieten pusht, willen we hier niet te kritisch over zijn.
In de instellingen zit een tool gebouwd die een bepaald aantal punten toewijst aan je processor en videokaart. Aan de hand hiervan zou je tot optimale keuzes moeten komen door niet meer dan het maximale aantal punten in te stellen. Leuk in theorie, maar in de praktijk werkt het niet en moet je gewoon zelf aan de gang gaan met experimenteren. De voorgestelde settings zijn veel te conservatief (als in dat je makkelijk een flink aantal punten over je maximum heen kan gaan, en nog steeds de game met 60 fps kan spelen).
IoA is een prachtige game om te zien, en dat weten de developers ook. Na het introdeel dat vrij lang is (dik meer dan een uur), krijg je een moment dat je echt aan het hoofdverhaal begint. Je begint in een setting ergens binnen en moet vervolgens een poort openen. De scene die je dan ziet, is iets dat gewoon een ongekende indruk maakt. Er is gebruik gemaakt van veel kleur en lichteffecten terwijl je ook ziet dat de gezichtsanimaties aandacht gekregen hebben.
Conclusie
We zijn kritisch over eigenlijk alle elementen behalve de graphics, maar dat betekent niet dat IoA een slechte game is. Het had alleen wel beter kunnen zijn met betere keuzes en wat meer aandacht voor details. Een van de voornaamste problemen waar de game mee te maken zal hebben is dat deze uitgekomen is in een tijd dat het de concurrentie aan moet met een paar zeer sterke games die eveneens voor een zeer breed publiek interessant zijn. Dat het daarbij niet de indruk maakt in termen van het geboden plezier als veel andere games die met een soort gelijk probleem te maken kregen qua release schedule door de geschiedenis heen, helpt de game niet. We zien IoA op de langere termijn niet alsnog een fanschare krijgen of de naam van een game die meer spelers verdiende.
Toch blijft IoA een zeer mooie game met een paar originele gameplay-elementen door de magie-basis en wordt de game gedurende het spelen steeds beter. Ben je een zeer actieve gamer en heb je alle grote titels al gespeeld, dan doe je met IoA echt geen verkeerde koop. Zal het een van de titels zijn waar na het spelen nog steeds aan zal terugdenken? Dat zeker niet. Maar de manier waarop de game de grafische benchmarks pusht en daadwerkelijk wat nieuws probeert, valt ook zeker niet te ontkennen.