Met: Melinda Kinnaman, Henrik Norlén en Krister Henriksson. Regie: Lisa Siwe en Mani Maserrat Agah. De Zweedse ‘profiler’ Inger Johanne Vik komt na een paar jaar terug van haar werk uit Amerika waar ze een paar verontrustende zaken heeft meegemaakt. Ze is op zoek naar rust voor haar kinderen en vastbesloten vooral haar autistische dochter haar verdiende aandacht te geven. Als ze net terug is en kerst viert met haar gebroken gezin, want gescheiden, wordt haar aandacht langzaam opgeëist door een aantal brute moorden.
Moorden met een politiek en sociaal thema zou je kunnen zeggen. Haar dochter blijkt een belangrijke getuige maar kan daar niet op een normale manier over praten. De gebeurtenissen hebben haar zwaar gechoqueerd. Johanne’s oude collega Ingvar Nyman weet haar over te halen zich met de zaken te gaan bemoeien en voor ze het weet zit ze weer volop in het werk. Haar ex-man en vader van haar dochters is het natuurlijk met dit alles niet eens en wordt ook nog eens jaloers, als hij ziet dat Ingvar wel hele speciale belangstelling heeft voor Johanne. We zien haar moeder die haar vertelt vooral het jongere kind niet te vergeten, we zien daders met vrienden van de daders en volgelingen, we zien slachtoffers, ouders van slachtoffers en vrienden van de slachtoffers en ook nog de schoonmaakster van een van hen met haar zoon. Èn we zien heel veel sneeuw in Modus. Veel sneeuw en een caravan middenin het bos. De serie is overduidelijk een mooi gemaakte productie geworden met veel mooie besneeuwde plaatjes van steden en natuurschoon uit Zweden. Het verhaal en vooral de sfeer zijn in Modus goed getroffen. Voor de echte crime-serie liefhebber is Modus dan ook een genot om naar te kijken.
kritiek
Toch zijn er een paar kritische punten over op te schrijven. De belangrijkste vind ik toch wel dat het verhaal veel te rommelig van opzet is. Er wordt geprobeerd met heel veel personages en heel veel verhaallijnen een netwerk op te bouwen van intriges en mysterie, terwijl de beste series diegenen zijn die uitgaan van één probleem en dat uitwerken. Denk daarbij aan Breaking Bad of The Fall. Natuurlijk kun je discussiëren over het genre en de daarbij geldende regels maar je kunt je zeker ook afvragen of het interessant genoeg is om echt álles van iedereen te moeten weten als het uiteindelijk weinig tot niets toevoegt aan het verhaal. Groot nadeel van deze vertelwijze is dat de vaart volledig uit de kern van het verhaal gehaald wordt. De Amerikaanse conservatieve sekte-achtige scenes doen knullig aan omdat ze onecht aanvoelen. En de moeilijkste rol van de hele serie, die van autistische dochter, wordt gespeeld door een net even te jonge actrice die je ziet worstelen met haar rol. Pijnlijk soms, voor de kijker dan. Maar goed, haal al die kritiek even weg en schuif de vragen die het bij je oproept waar die misdadiger zijn stroom in de caravan vandaan haalt, van je af en er blijft een serie over die je vermaakt op koude winteravonden. Modus zal niet beklijven zoals een ‘The Bridge’ of ‘The Killing’ dat heeft gedaan. Beslist geen hoogvlieger dus, deze Modus, maar beslist en zeker ook niet slecht. Al was het maar omdat je ziet dat de producenten, regie en acteurs er met veel liefde aan gewerkt hebben. En daarom alleen al is het de moeite waard vind ik. Modus is al exclusief beschikbaar op DVD bij Bol.com en zal vanaf 1 Maart overal te krijgen zijn. Wij danken Lumière hartelijk voor het beschikbaar stellen van het recensie exemplaar.