Regie: Luca Guadagnino met Tilda Swinton, Ralph Fiennes, Matthias Schoenaerts en Dakota Johnson. Een gevierde rockster (Swinton) viert met haar jonge partner (Schoenaerts) vakantie op een Italiaans eiland als de rust wreed verstoord wordt door haar ex (Fiennes) en zijn dochter (Johnson). Aan het begin van de film zindert de hitte van het scherm om er niet meer vanaf te komen. We zien flitsen van een optreden van Marianne Lane, een niet meer zo piep zijnde rockster die een stadion nog prima op zijn wenken kan bedienen.
Mooi scherp contrasterend met de serene rust die deze schijnbaar luxe vakantie bestemming geeft. Lane is hier met haar vriend Paul de Smedt, een cameraman. Net als ze zich voor een volgende rustgevende middag aan het strand genesteld hebben belt de ex van Marianne, Harry Hawkes, met de mededeling dat hij gezellig even komt buurten. Als ze hem van het vliegveld halen blijkt hij iemand bij zich te hebben waarvan hij beweert dat het zijn dochter is.
Ze heet Penelope Lanier, is oogverblindend knap en jong, dat ook. A Bigger Splash komt dan eindelijk op stoom en snel volgen de gebeurtenissen elkaar op. Want, er is toch zeker wel genoeg ruimte om bij jullie te mogen blijven slapen? En, gaan we weer naar datzelfde restaurantje als waar wij vroeger ook al gingen eten samen? E, laten we nog eens lekker uit ons dak gaan op dat feest net ‘for old times sake’. Alles wordt gedoogd en langzaamaan wordt duidelijk dat Harry zijn oud liefde niet los kan laten. Paul is stik jaloers natuurlijk maar gelukkig heeft hij zijn handen vol aan Penelope die het flirten tot een ware kunst verheven heeft.
mening
A Bigger Splash geeft inkijk in een ingewikkelde verhouding tussen 3 volwassenen en een toeschouwer, Penelope. Zij is degene die de kijker eigenlijk meeneemt en er af en toe bevreemde blikken tegenaan gooit. A Bigger Splash krijgt wereldwijd lovende kritieken en hier in de lage landen wordt vooral de rol van Schoenaerts benadrukt. Het is voor hem inderdaad fantastisch om zo een carrière op te bouwen en te mogen schitteren naast Tilda Swinton en Ralph Fiennes. Niet de minsten van de hedendaagse acteurs dunkt me. Over de film zelf ben ik eigenlijk minder te spreken. Wat me vooral tegenviel was de lengte. Hij voelt aan als een lange, lange zit en dat komt doordat het verhaal maar moeilijk op gang lijkt te komen. En als dat dan eenmaal zo is worden best wel belangrijke momenten aan de verbeelding overgelaten. Gestolen kussen en affaires om nog maar te zwijgen over het optreden in het stadion, wij kunnen er alleen maar over fantaseren. Ongetwijfeld de bedoeling van de regisseur Guadagnino maar meeleven dat doe je toch pas als je er op enige manier bij betrokken raakt? Het verhaal gaat dat Swinton op haar verzoek het stemprobleem in het verhaal gebracht heeft om zo meer diepgang aan haar karakter te geven. Je mag zelf oordelen in hoeverre haar dat is gelukt en Ralph Fiennes, tja die is gewoon memorabel energiek in deze verder toch wat vlak aandoende film. Een goede film is voor iedereen verschillend en de enige overeenkomst is dat hij een hart moet hebben. Een aanjager die het verhaal doet stromen en waar je jezelf aan kunt verliezen. Dat mist deze film. Verder niets dan lof hoor. De locaties zijn mooi en de mensen die erin spelen doen dat met verve. Alleen waarom duurt het allemaal zo lang…..