Final Fantasy XV, een game met een ontwikkeling die sinds 2006 loopt met de aanvankelijke titel Final Fantasy Versus XIII. Nu, tien jaar verder, is het zo ver! Lees de review hier om te weten te komen of het ’t wachten waard was!
Final Fantasy is een merknaam die mij al enkele levensjaartjes heeft beziggehouden. Met toptitels zoals Final Fantasy VII en mijn favorieten IX en X sloeg Square Enix daarna gek genoeg een hele andere, meer commerciële weg in. Enigszins begrijpelijk, want alle avonturen games werden actie games en zo moest er jammerlijk een einde komen aan een geliefd battle systeem. Anderzijds, never change a winning team, right?! Het turn based vechten, wat het ombeurten tactisch aanvallen behelst, is niet meer. Deel XII was al een wat meer geautomatiseerd turn based systeem dat geheel ingesteld kon worden op de auto-potion, auto-phoenix, auto-antidote, etc (hier kon ik nog wel mee leven), maar bij alle volgende games werd het vechten hardnekkig aangepakt.
Afgelopen dagen ben ik Final Fantasy XV ingestapt. Ik ben er ingegaan met de wetenschap dat het alom geprezen turn based niet ‘meer van deze tijd’ is en dat ik daarom ook hier stop met het terughalen van oude chocobo’s uit de sloot. Als het battle systeem goed werkt, dan is het zoals het is, er is meer water dan vis.
Gameplay
Final Fantasy XV is prachtig, echt. Dit wordt mogelijk gemaakt door een aantal specifieke kenmerken die deze gamereeks altijd al sterk maken. De karakters zijn diep uitgewerkt, zo diep dat jij als speler je ze als je maatjes, je broeders en beschermers ervaart. Het empatisch inleefvermogen van de schrijvers en ontwikkelaars van deze game is perfect tot leven gebracht in de karakters. De opmerkingen, humor, emoties en gesprekken tijdens het spelen zijn echt, echt. Wanneer jouw karakter klaagt dat het in een gebied zo verschrikkelijk heet is (tijdens de gameplay, dus geen cutscene) reageert je maatje die achter je aanrent waarom je dan in Godsnaam je jas nog aanhebt. Of als je aan het lopen bent, dat je een steentje in je schoon hebt. Allerlei ‘echte’ zaken (wie doet er nu het woordje echt tussen haakjes…) waardoor karakters meer likeability krijgen. Tijdens het gamen ga je houden van je vrienden, je raakt er aan gehecht en dat is zeer belangrijk in een game als deze, wanneer je er uren mee moet doorbrengen voordat je het uitgespeeld hebt. De voice acting en de graphics van de karakters zijn subliem, de stemmen zijn geweldig gecast (op een enkeling na) en de acteurs brengen over wat in een film als natuurlijk beschouwd zou worden.
Naast de karakters is de wereld waarin de game zich afspeelt altijd erg belangrijk voor mij. Het liefste speel ik Final Fantasy in een fantasy setting. Dat gebeurt in dit deel ook, maar anders. Het is even schrikken wanneer je karakter zijn mobiele telefoon opneemt, je als speler een auto (deels) kunt besturen en er tankstations langs de weg staan, met restaurants en alles wat wij in het heden ook hebben. Deel XV speelt zich dus af in het nu, of de tegenwoordig tijd, maar met invloed van gebruiken, monsters, wapens en wapenuitrusting uit de bekende fantasy werelden. De gebruiken zie je terug wanneer de koning bijvoorbeeld spreekt tot zijn zoon en NPC’s reageren op het feit dat ze tegen een prins spreken. Een prins? Ja, ik vergeet helemaal de verhaal inleiding.
Final Fantasy XV neemt je mee naar Eos, een wereld zoals de onze. (maar dan ook vol met ridders, kastelen en monsters). Het verhaal draait om Noctis Lucis Caelum, kroonprins en beschermer van de Lucis, de laatst overgeblevene van het koninkrijk Eos. Samen met je lijfwachten/vrienden Ignis Scientia (de kok, huurmoordernaar look-a-like en bestuurder van de auto), Gladiolus Amicitia (blootbastige vechtersbaas met een klein cheerfull hartje) en Prompto Argentum ( de vriendelijke fotograaf) ga je op een roadtrip in de superdeluxe auto Regalia op reis naar je toekomstige bruidje.
Pimp my ride!
Ja, je gaat op een echte roadtrip, met een auto die voor mij als leek nogal leek (haha, leekleek) op een soort Tesla-achtige cabrio die je in deze game zelf kunt besturen of automatisch kunt laten rijden door Ignis. Nou ja, zelf rijden. Je kunt een beetje meesturen en kiezen welke kant je opgaat, maar je kunt niet off road, zelf parkeren, een terrein oprijden, etc en dat is erg jammer. Maak je zo’n optie ingame, dan moet je er ook van kunnen genieten. Behalve het rijden kun je de auto wel keihard pimpen… Dat klinkt superfout voor een Final Fantasy game, maar het wordt nog gekker. Je kunt in een dorpje bij de dochter van Cid (ja, Cid komt iedere Final Fantasy voor) terecht bij de stripper Cindy… Nee, geen stripper als in kleding uitdoen, want dat heeft ze bijna niet aan (what a couple of Joops, ej) nee ze stript auto’s. Bij haar kun je terecht voor een nieuwe body kit, interieur, paint job en noem maar op. Als dat niet al gek genoeg is praat ze ook nog of ze uit Mississippi komt, maar dan overdreven. Ja, zij is de enige over done voice actress… Maarrr zeker leuk om naar te kijken, ook al bewegen ze niet… Haar auto’s, bedoel ik.
De auto Regalia is dus je vervoersmiddel in XV, daar denk je in het begin zonder te kunnen. Tenminste ik dook direct een paar uur monsterhunt in (kom ik zo op terug) en dan kan je lekker in de omgeving rennen, maar als je gaat questen dan zijn de afstanden echt te lang om te lopen. Het zelf rijden is wel leuk om te doen, maar omdat het een beetje voelt alsof je op de kermis in een geultje rijdt schakelde ik al snel naar automatisch. Je klikt dan gewoon een locatie op je map aan en Ignis sjeesd er naar toe.
Monster Hunt!
Final Fantasy XII maakte voor mij veel goed met de monster hunt. Dat was echt te gek! Je kon op ieder moment kiezen om de storyline even te onderbreken, naar een kroegje te gaan en daar wat bounties op te strijken. XV doet dat ook goed. Bij je eerste stop kun je al direct een aantal monsters hunt klusjes aanklikken om wat extra cash en XP op te strijken. Je opdrachten worden weegegeven in je mini map en zijn super makkelijk te tracken, wellicht iets te gemakkelijk, maar aan de andere kant pakte ik bij eerdere delen toch altijd het grote boek erbij om niet uren voor niets te dolen. Het vinden en verslaan van monsters is erg verslavend en dit gaat al snel ten koste van je storyline gametijd.
Zo speelde ik mijn eerste twee uur, waarvan anderhalf de jacht was. Mijn eerste opdracht was een kudde eenhoornachtige monsters die eigenlijk iets te hoog qua level waren. Toch ging het behalve wat langzaam, wel erg gemakkelijk. Dat is te danken aan het battle systeem wat ik echt een beetje kinderlijk vind, maar houd in je achterhoofd, lieve kijkbuiskinderkes, dat ik een bevooroordeelde turn based aanhanger ben die nog al graag “minder, minder” roept als het op button bashen aankomt.
Attack!
Nee, het is niet echt bashen en er zullen best gamers zijn die zeggen dat het action x system wel diepgang heeft. Je kunt behalve rondje in te houden, ook combinaties maken met je overige party members, een warp strike met een simple druk op driehoekje, een monster raken waar het je niet kan zien en Blind strike bonus krijgen, of real time wisselen van wapens. Dit alles ziet er indrukwekkend, maar ook erg chaotisch uit. Het lijkt meer op Super Smash Bro’s dan Final Fantasy. Naast het aanvallen kun je met simpele manouvres verdedigen. De meeste aanvallen van tegenstanders zie je aankomen en zijn te ontwijken door weg te rollen of weg te springen. Wanneer je wat verder in de game komt leer je meer qua vechten. Je gaat Elemancy (Elemental magic zoals Fira en Blizzard) gebruiken en de zes bekende Astrals (waarom niet gewoon Aeons/Summons) Bahamut, Ifrit, Shiva, Rahmu, Levitian en Titan komen het battle field op. Als dit allemaal te heftig voor je wordt (en dat werd het even voor mij) dan kun je de Wait Mode inschakelen via het opties menu. Dit is geen turn based, maar het geeft je meer tijd om aanvallen te plannen en geeft info over je vijanden. Oke, genoeg over het battlen.
Conclusie
Final Fantasy XV is tot nu toe de mooiste van het stel. Dat is niet gek, gezien het kunnen van tegenwoordig, maar het is voor mij niet het beste deel. Op een paar fronten scoort XV erg goed. Grafish subliem, het monster hunten is tof, het open wereld gevoel en met de auto (of chocobo) overal naar toe is geweldig. De storyline is leuk, vermakelijk en bindt dankzij het dream team aan karakters goed. Als minpunten zou ik aankaarten dat ik het battle system niet toereikend vindt voor de opties die Final Fantasy kan brengen. Dan doel ik op alle soorten magie, alle summons en het lekker verzamelen van wapenuitrusting. Hierdoor blijf ik steken op een dikke, maar misschien toch teleurstellende, acht.
Pluspunten
Karakters met diepgang
Geweldige voice acting
Prachtige graphics
Side quests hunting
Minpunten
Battle systeem
Beperkingen auto