Ik ben sinds de eerste release op de PS2 al verslaafd aan één gameserie. Monster Hunter. De Japanse fascinatie met monsters en katten gecombineerd met een stukje survival en improvisatie en real-time gameplay waarin je ook met teams strategieën kunt vormen om monsters te vangen.
En wat is het heerlijk dat de game tegenwoordig op de platforms van Nintendo door gaat. Lekker met de 3DS in de trein Monster Hunter spelen en via m’n 4G verbinding op de smartphone in multiplayer de strijd aan gaan… maar wat is er de afgelopen jaren nou veranderd aan Monster Hunter? Niet heel veel. Iedere versie brengt kleine verbeteringen in de gameplay. Nieuwe monsters. Nieuwe maps. Nieuwe items en het mag gezegd worden, de game wordt iedere keer net wat gemakkelijker voor nieuwe spelers. En dan is er ineens…
Monster Hunter Stories. Het verhaal over kinderen. Kinderen die niet zo zeer jagen op monsters, maar in eerste instantie vooral bevriend proberen te worden met de monsters. In een dorp waar de mens de monsters gebruikt voor taken waar we normaal paarden en koeien voor zouden gebruiken. Een compleet andere wereld, maar wel met dezelfde monsters. Met dezelfde stijl van bouwen, behalve dat alles net wat kleurrijker is. En dat de felynes nu gewoon dikke knuffelpoezen zijn. En nee, niet alleen de katten hebben een make-over gekregen. Ook de mensen zien er veel meer anime uit dan in de klassieke serie.
Waar Monster Hunter normaal best heftig is, lijkt Monster Hunter Stories toch echt gericht op een veel jonger publiek. Dit merk je al op het moment dat je voor het eerst er op uit trekt. Op je eerste missie moet je namelijk een bijzondere bron vinden. Op je tocht over de vlakte zijn de bekende stenen, kruiden en andere voorwerken te vinden. Je hoeft geen pikhouweel of vangnetje te maken, die heb je al. Je hoeft niet meerdere keren te zoeken op één plek, maar krijgt meteen alles dat er te vinden zou zijn. Van de bekende herbs tot bijzondere ore’s. Oja, maar dan in het Nederland. Alle teksten zijn nu vertaald.
Bij het eerste gevecht dat je aangaat, merk je ook dat je een ander spel voor je hebt. Niet langer in real time meerdere monsters van je af slaan, maar turn based. Wel groepsgevechten, maar nu ook met een groep je je zelf kunt samenstellen. En wanneer de monsters tegen de vlakte gaan? Niet meer met een mes in het bloederige vlees snijden op zoek naar mooie botten en schubben, maar gewoon meteen je beloning ontvangen.
Jouw gevechtsgroep kan trouwens uit een steeds grotere groep monsters bestaan. Jij bent namelijk een ‘Rijder’ en rijders verzamelen monsters om zich heen. Bovendien kun je ook letterlijk op de monsters rijden en zo veel sneller over de enorme maps van Monster Hunter Stories reizen.
De monsters verzamel je in de stallen, waar je ook eieren kunt uitbroeden. Deze eieren vindt je weer in de maps en moet je naar jouw stallen brengen. Het uitbroeden van eieren geeft ook echt wel een kick. Zeker wanneer je bijzondere wyverns weet te vinden. Met genoeg monsters, kun je jouw groep ook aanpassen op de missie. Ga je achter een monster aan dat vooral krachtaanvallen gebruikt, kun jij monsters meenemen die vooral goed zijn in snelle aanvallen. Of als je achter monsters aangaat die vooral nel aanvallen, monsters gebruiken die vooral tactisch aanvallen. Hoewel de lekkere real-time actie van Monster Hunter verdwenen is, is het strategische spel veel uitgebreider geworden.
Als groot fan van Monster Hunter moet ik zeggen dat ik enorm veel moeite heb met de nieuwe turn-based gevechten. Niet om de funfactor. Ze zijn zeker erg leuk. Maar vooral omdat ze de vaart uit het spel halen. Iedere keer dat je op de velden een monster raakt, moet het gevecht eerst worden geladen. Krijg je cut-scenes te zien etc. Het gevolg is dat ik gevechten zoveel mogelijk probeer te voorkomen. Niet omdat ik bang ben te verliezen, maar gewoon omdat ik me irriteer aan het laden. Het nadeel van deze strategie is dat mijn karakter weer niet snel genoeg groeit om de moeilijkere missies aan te pakken. Andersom merk ik dat mijn zoontje van 5 de laadtijden helemaal niet erg vindt en met plezier de gevechten stuk voor stuk aan gaat. Het is dus maar net hoe je er tegen aan kijkt.
Belangrijk om te weten is dat ik de game op een New 3DS XL speelde. Ik heb voor het schrijven van mijn review ook even gekeken naar hoe anderen de game hebben ervaren. Daarbij lees ik dat de game op de oudere 3DS hardware nogal eens last heeft van framedrops. Deze ervaar ik op de New 3DS hardware eigenlijk niet. Op basis van wat ik bij andere reviewers lees, zou ik de game nog even laten liggen als je een oudere 3DS hebt.
Conclusie: Monster Hunter Stories
Monster Hunter Stories is duidelijk op een veel jonger publiek gericht. Of in ieder geval op een publiek dat moeite heeft met de chaos die in traditionele Monster Hunter gevechten kan ontstaan. Het idee om meer met de monsters te werken is erg gaaf, maar zelf zou ik dit verhaal weleens in de traditionele gameplay willen spelen. Kijk ik naar de jonge spelers hier in huis, slaat de game echt wel aan omdat ze eindelijk een Monster Hunter hebben die ze op hun jonge leeftijd snappen. Pappa wacht wel gewoon op Monster Hunter World dat volgend jaar verschijnt.